444

دیروز .. یعنی دیشب .. وقتی زهرا و مرتضی از شیرینی نخودچی های قلقلی تعریف می کردن .. وقتی احسان خاطره اولین تجربه پخت شیرینی نخود چی رو یادم اورد .. وقتی یاد خمیر قلقلی کردن تو افتادم .. اون قلقلی هایی که دست کم سه برابر قلقلی های خودم بود .. وقتی یاد صبوری ات افتادم .. که نشستی کف آشپزخانه و پا به پای دختر غر غروت خمیرها رو گنده گنده قلقلی کردی .. دلم برات یه ریزه شد بابایی .. دلم شد اندازه قلقلی های خودم ..

اصلا همین جوری .. یهویی .. دلم خواست سرم رو بذارم روی پاهات و تو با دستهای کمی زمختت موهام رو آروم ناز کنی ..

دیگه حرصت از ما در اومده بابایی ها .. من هنوز به احسان نگفتم که آخرین باری که باهات صحبت کردم کمی صدات رو کلفت کردی و گفتی ”ایشالا سال دیگه بچه بغل .. بابا من میخوام نوه هام رو ببینم .. بجنبین ...........”

و من سیاه و زرد و بنفش و سرخابی شدم .. و به روی خودم نیاوردم .. 

بابا جونی .. حق نداری بی حال بشی .. مریض بشی .. سرمابخوری .. گرما زده بشی .. اصلا حق نداری .. همـــــــــــــــیشه دنیا باید سالم و لپ گل بهی بمونی .. با اون موهای سفید شده و مرتب شانه شده ات .. دوستت دارم بابا جونی ........................ الهی خدا تا همیشه برای ما حفظت کنه ..