518

ببین فلانی! نفرت و حس ترحمم نسبت به تو را یک بار برای همیشه خالی میکنم .. والسلام ..

تو که ............ بی خیال ..

تو که بنده خدایی .. که بدت نمی‌آید مدیر باشی ولی نیستی .. که صلاح میبینی وقتی کارهات میشوند دو تا، من را منشی شخصی خودت ببینی و یکی را روی دوش من بگذاری ..

باز شکر خدا که این روزها درجه‌ام را ترفیع داده‌ای و از پست کپی گرفتن برای تو، به پست گرفتن یا کنسل کردن بلیط هواپیما برای تو ارتقاء یافته‌ام ..

امروز روی زبانم نشست به تو بگویم ”متاسفم! الان فرصت ندارم کمکتون کنم ..” ولی نگفتم .. فکر کردم این جمله نهایت ضعف من است .. ولی من ضعیف نیستم .. من از تو قوی ترم .. که دست و بالم را بالاخره روزی از این شرکت جمع میکنم و به سوی بالندگی پرواز میکنم .. رئیس و مدیر و خدمتکار و پادوی شخص خودم میشوم و به وجود خودم بیشتر افتخار میکنم .. میبینی که الان بذر می‌پاشم که فردا بهترین‌ها را برداشت کنم .. من اینجا ماندنی نیستم .. پرنده ای هستم که نقطه‌ای فرود اومده برای تجدید قوا ..

حالا توی کارگر فکر کن چند وقتی هم منشی داری! ما که همه عمله‌های با ادعای رئیس بالاتری هستیم!

روزی اینجا را و تو را و اوامر گاه و بیگاهت را پشت سر میگذارم و میروم .. تو بمان!

.

نه کارگر و نه منشی و نه هیچ شخص دیگری با هر عنوان شغلی کوچک و حقیر نیست و همه ما ارزشمندیم .. حقارت در نگاه شخصی هست که ذره‌ای پر و بال گرفتن تو را بر نمی تابد و وظایفی غیر از مسئولیت های تو بر دوشت میگذارد تا تو به تعادل برسی، مباداد سرکشی کنی ..