519

سر و ته هفته‌هایم بهم چسبیده میان و میرن .. دیگه پنجشنبه‌ها برای من به معنای یک روز مانده به تعطیلات ِ یک روزه نیست .. ولی با این حال خوشحالم .. از اینطور پر مشغله بودن خوشحالم و از برنامه‌های تیک نخورده و کارهای ناتمام، که هر روز به انبوهشان اضافه میشه، ناراحت ..

ناراحتم از حجم بالای صفحات خوانده نشده .. از حجم لباسهایی که از نمیدانم چند هفته قبل، از کمد خارج شدن و هنوز منتظر دستهای من .. و البته بقچه‌ای برای پیچیده شدن .. روزگار میگذرونن و رنگهای رنگیشون به خاکی شبیه‌تر شده ..

از کمد دیواری خندق مانند دلگیرم .. که سنگینی رختخوابها را تاب نیاورد و درست یک روز بعد از مرتب شدن، طبقه کج کرد و اگر میله‌های مخصوص نگهداری آویز لباس نبود و الوار روی آنها گیر نمیکرد، باید جنازه رختخوابها را از کف کمد جمع میکردم ..

با سینک به کل قهرم .. دهانش لحظه‌ای آرووم و قرار نداره و مدام شکم دوقولویش را پر میکنه از ظرفهای تکراری هر روزه .. این روزها در سکوت کنارش می‌ایستم و سر و وضعش را سامان میدم و دلخوشم از خالی بودن الانش تا وعده بعد ..

گفتم ظرفهای تکراری .. دلم دو تا بشقاب خواست .. یکی صورتی و یکی سبز کمرنگ .. سبز بهار .. صورتی برای من و سبز برای احسان .. ظرفهای سرامیکی .. با ست ِ سوپخوری و لیوان و یک پارچ سفید و نه بلوری .. با گلهای صورتی و سبز بهاری و چند تایی نارنجی ..

میگفتم .. از چوب پرده آشپزخانه هم انتظار نداشتم .. که وقتی احسان پرده را باز میکرد، چسبیدن را بی خیال بشه و دیوار را رها کنه و بیفته پایین .. و حالا حریرهای سرخابی و بنفش .. اتو کشیده .. روی کاناپه سه نفره لمیدن تا قاصدک خانوم قدشون رو کوتاه کنه و آقا احسان آویزشون رو وصل کنه و باز برن سینه سپر کنن تو صورت آفتاب ..

ولی با این وجود .. من سپری ساخته‌ام از قدرت .. در برابر افکار ناخوشایند .. البته که به اونها فکر میکنم .. ولی نمیخوام بیش از این با اونها زندگی کنم .. میل دارم یکی یکی حلشان کنم و اجازه قد کشیدن به اونها ندم .. میتونم، اینطور نیست؟؟