539

یاد خانه قبلمان افتادم .. دو تا خانه قبل .. همان خانه بزرگ دوخوابه که پشت پنجره‌های سالنش پارک بود و کمی دورتر، چشم انداز کوه .. خانه‌ای که برای ما حکم برزخ را داشت .. مسیری برای گذر از یک دوران و ورود به یک دوران دیگر از زندگی مشترک .. خانه‌ای که پر از آرامش و نور و سکوت بود ..

باز ذهن سیال من گریزی به گذشته زد ...

یاد روزهایی که آفتاب، پَر پرده ضخیم را عقب می‌زد و سلام میداد و کمی رو میدادی وسط سالن ولو می‌شد ..

یاد بالکنی که مأمن کبوتر و جوجه‌های تازه سر از تخم درآورده‌اش بود ..

یاد راهرویی که خصوصی ترین قسمت‌های خانه را کمی دورتر برده بود .. اتاق خواب بزرگمان .. و اتاق مهمان را ..

یاد آویز رنگارنگ و مهره‌ای دوست داشتنی که روی راهرو را می‌پوشاند و من همیشه عاشق این بودم که قسمتی از خانه ما انسوی آن آویز پنهان شده است ..

یاد روبانهای سبز و قرمز باریک .. که برای تزئین آشپزخانه .. روی دسته های کابینت وصلشان کرده بودم ..

یاد تکه‌های یک زندگی .. که با دستهای عاشقانه مرد و زن .. کنار هم چیده می‌شد ..

یاد زمستان و پاییز آن شهر .. یاد مسیر هر روزه تا محل کار .. یاد غروبهایی که دل گرفته‌ام را به شوهرم می‌سپردم و می‌رفتیم تا مرکز شهر .. و هزار بار دیگر به فروشگاههای هزار بار تکراری سر می‌زدیم .. پیاده‌روهای وسیع .. ان دستگاه بستنی ساز .. با بستنی قیفی خامه‌ای .. هر کدام 500 تومان! و شیرینی فروش نزدیک خانه .. که مشتری پای ثابتش بودیم ..

یاد خودم .. تازه عروس باریکی که تازگی‌ها و غربت یک شهر را می‌چشید .. و آخ .. از یاد آن پنجره گرد آشپزخانه .. که رو به کوچه باز بود .. و شاید احسان نداند چه روزهایی .. چشم انتظارش بودم تا از پیچ کوچه بگذرد و ببینم مرد زندگی‌ام با نان تازه‌ای در دست .. برکت را به خانه می‌اورد .. حتی ان روزهایی که تنها کلام مشترکمان، سلام و خدانگهداری بود .. برای خالی نبودن عریضه!

ذهنم دست بردار نیست .. دستم را گرفته و می‌کشد تا دورها .. تا اولین ها .. تا اولین غذایی که روی میز مشترکمان بود .. تا پرده‌های اولین خانه .. که چقدر گشتم تا ترکیب صورتی و بنفش و کرم را یکجا کنار هم ببینم ..

چرا بغض میکنم؟ عجیب است .. همیشه از گذران عمر بغض میکنم ..

دوست دارم بارها و بارها خاطرات را مرور کنم .. مبادا گوشه یکی کمرنگ شود و از خاطرم برود ..

یاد اولین جشن که در اولین خانه زندگی مشترک برگزار کردیم .. تولد آقای خانه ..

بغض دارم .. کمی میرم و باز می‌آیم و ادامه میدهم ...

از وقتی خودم را شناختم این اخلاق را داشتم .. پشت سر گذاشتن یک مرحله و ورود به مرحله‌ای دیگر از زندگی‌ام .. معمولا برایم دلگیرانه بوده .. حتی با وجود اشتیاقم به تغییر ..

این روزها .. به غیر از پاییز که از راه رسید و جابجایی ساعت .. که غروبهایم را زودتر شب می‌کند .. شاید دلیل دیگری برای دلتنگی نیست .. نمیدانم!

در عجبم! از حسی که دارم .. و بارها از آن نوشته‌ام .. روزگاری که می‌گذرد و من، همپای آن .. نمی‌گذرم!