406

شکلات گلاسه اش رو کمی با قاشق هم می زند .. انگشتانم رو دور لیوان چای طعم دار حلقه می کنم .. به گرمای لیوان نیاز دارم .. یادم نیست دقیقا چی گفتم که اشک پمپاژ کرد و هر دو چشمم پر شد .. با بی حوصلگی برای خودم خط و نشان می کشم ”گریه نکن .. اشکت رو کنترل کن” .. کمی مردمک ها را در بستر سفیدشان می غلطانم .. عجیب به گوشه میز دقت می کنم و با نگاهم گوشه های کنده کاری شده اش رو لمس می کنم .. بی ربط ترین موسیقی از پخش کافه روی هوا می رقصه ” من توی زندگیتم ... ولی نقشی ندارم اصلا ... ” حجم هوایی بیشتر از فضای ریه ام می بلعم و درست وقتی باز به نگاه خیره اش چشم می دوزم که اشک خشک شده ..

” باید بری پیش مشاور .. حتی شاید بهتره خودت پیشنهاد مصرف دارو بدی .. می دونی که نگرانی هم نداره .. فقط برای یه مدت کوتاه .. همیشگی که نیست .. کمی بی خیال میشی ”

- با تردید میگم – ” میدونم! نشد برم .. هماهنگ کرده بودم ولی درست خورد به اسباب کشی .. بعدش دیگه روم نشد دوباره زنگ بزنم بهش .. مرخصی هم این روزا زیاد گرفته ام .. ولی همین روزا زنگ می زنم .. ”

.

.

یه چیزی رو در خودم دوست دارم .. خودم رو می شکافم و به نظر خودم میدونم درونم چه خبر شده .. فقط درست ترین راهکار رو نمیدونم ..

.

دوستم بود .. صمیمی ترین دوستم ..