426

عصبانی که می شم .. خونم که می جوشه .. صورتم داغ میکنه .. مجرای سمت چپ بینی ام داغ میشه و گلوم کیپ میشه .. صورتم میشه مثل فولاد .. سرد و سفت و خاکی- نقره ای .. دندونهام روی هم فشرده میشن و انگشت هام از فشاری که بهشون وارد میکنم دردآلود ..

وقتی دو ورق A4 یک رو چکنویس روی پیشخوان گذاشته میشه و میگن چک پرینتش رو بگیرید .. ”لطفا” ته جمله رو نمی شنوم .. چشمهام فقط دو تا ورق A4 رو می بینن که باید تایپ بشه .. دقیقا از کی با این مقوله ”تایپ کردن” به مشکل خوردم نمیدونم .. عجیبه ها .. من که روزی چند صفحه مربوط به کار خودم تایپ میکنم .. ولی نه .. خب دستشویی خونه خودم رو هم می شورم .. قرار نیست دستشویی شرکت رو هم بشورم که .. مشکل من دقیقا چیه؟

مشکل من صدای آمرانه مرد دیروزی هست که  وقتی تلفن رو جواب میدم، تصور میکنه با ابتدایی ترین ادم روی زمین مواجه شده و میگه ”تلفن رو میدی به فُلانی” و بعد وقتی همه خشونتم رو جمع میکنم و میگم ”بفرمایید آقا! اگر موردی هست با من هم می تونید صحبت کنید” دقیقا جمع شدنش رو از پشت تلفن می بینم .. و ادب و احترامی رو که به باقی کلماتش اضافه میکنه .. مردک!!!!!

مشکل من با اون همکاری هست که میاد میگه ”میخوام این کار رو برام انجام بدین ” همین ”میخوام” رو که میگه انگشت هام مشت میشن .. دلم میخواد بهش بگم ”خواستن” تو برای من بی ارزش ترین مسئله است .. من اینجا نیستم تا ”خواسته” تو رو ترتیب اثر بدم ..

مشکل من .. نداشتن یک حریم شخصی و خصوصی هست ..

مشکل من .. بهانه است شاید .. برای اینکه بدانم آدم ِ زیر دست کسی کار کردن نیستم .. من این نیستم .. که الان روی سایت بخونم فعلا افزایش 20 درصدی حقوق 92 اوکی شده .. که دلم میخوا این افزایش رو هر ماه توی دستم مشت کنم و با قطره ای بنزین به آتیش بکشم ..

من ادم اینها نیستم .. راه من کجایی؟ کی قدمهام رو روی تو میگذارم ؟؟

.

اینجا خوبه .. از هر نظر .. احترام و ادب بالای اکثر همکارها گفتنی نیست و محبتشون .. اینها همه بهانه است..

گاهی فکر کردن به آدمهایی با شرایط کاری بد دیوانه ام میکنه ..