442

بیشتر شبیه بادکنکی معلق در فضایی خاکستری هستم .. لحظه ای گرم می شوم و سبک تر و بالا می روم .. لحظه ای سردم و فشرده و گوشه گیر ..

می توانستم از یک ساعت پیاده روی سیزده به در بنویسم .. یا از شوقی که از دیدن آنهمه شلوغی پارک نزدیک خانه در جانم ریخته شد .. یا از لاله های سر حال پارک .. یا از سبزه بی حال و وارفته که با خجالت به دست گرفتیمش و بردیم تا کنار آب روان .. ولی نه! دوست دارم راحت باشم .. راحت بنویسم .. دوست دارم از سطح به عمق بروم .. از احساساتی بنویسم که با میخ به ذهن و فکرم کوفته شده اند ..

دوست دارم بنویسم فکر کنم کارم را دوست ندارم .. وقتی انگیزه ای نباشد .. وقتی نوآوری نباشد .. وقتی خلاقیت نباشد .. وقتی هر روز از شروع صبح به امید پایان کار باشی .. ...........

درگیر رکودم .. این روزها هر صبح با حسی دلنشین چشم باز می کردم و از در خانه ماندن لذت می بردم .. خواست من ماندن در خانه نیست .. فقط از کنج نشینی در فضای نارنجی شرکت دلزده ام .. دلم مشغله ای پر جنب و جوش میخواهد .. دلم میخواهد هر صبح با شوق کار از خانه بیرون بزنم و کار را از دست دیگری بقاپم .. دلم میخواهد ذهنم مدام درگیر زایش ایده ای باشد .. دلم میخواهد در کار 20 ساله باشم ..

دیروز به احسان میگفتم .. گفتم گاهی افسار زندگی را می گرفتم و دنبال خودم می کشیدم .. حالا از آن روزهاست که زندگی مرا به دنبال می کشد .. و من این به دنبال کشیده شدن را دوست ندارم .. برنامه زیاد دارم .. ولی معمولا حس ندارم .. گاهی درست در لحظه عملی شدن یک اتفاق میگویم خب! که چی؟

متاسفم که میگویم .. ولی در 30 سالگی گم شده ام .. وقتی بود که بهتر میدانستم چه میخواهم ..

دیروز وقتی پرده اتاق را کنار زده بودم و گرمای آفتاب را روی پوستم حس میکردم و غرق آرامش بودم، فکر میکردم واقعا چه باید بکنم؟ از 92 چه میخواهم ؟ برنامه مشخص و واضح و اصولی ام چیست؟ - و نه فقط آرزو و خواسته بی عملم-

درگیر روزهایی بی نمک ام .. روزهایی که فکر میکنم چه بپزم؟ چه بپوشم؟ چه بگویم؟ .. و من این را دوست ندارم .. اینها باید زنگ تفریح بین فکرهایی عمیق باشند .. باید جور دیگری باشد .. باید هر لحظه به تکامل برسم .. باید هر لحظه اندیشه ای بسازم .. باید هر شب، قبل از خواب، به روزی که از سر گذراندم فکر کنم و لبخند بزنم بعد به امید شروعی زیباتر خواب را در آغوش بکشم ..