446

ذهنم به صفحه کاغذ سفید شبیه تر است ..

روزانه ها تنها با اندکی تفاوت می گذرند .. صبح ساعت بیدار باش خانه عشق 5 است و غروب .. اگر باران نبارد .. اگر ترافیک غیرمنتظره پیش نیاید .. ساعت ورود به خانه 5:30 است ..

معمولا آلارم گوشی سفید من چند دقیقه ای زودتر آهنگ بیدار باش می نوازد .. چشم باز می کنم و با تعجب و تردید به ساعت نگاهی می اندازم و جمله هر روزم را تکرار می کنم ”چقدر زود .. ” .. صبحانه نمی خوریم .. از خدا فاصله می گیریم و از پله ها پایین می آییم و قلدر خوابالود را زین می کنیم و راهی می شویم .. امروز احسان می گفت ”عجب زندگی ای ساخته ایم .. این ساعت بیرون می زنیم و غروب تن خسته مون رو خونه می بریم و استراحت می کنیم تا فردا صبح” و جواب شنید ”استراحت می کنی خستگیت در میره؟ من که تمام وجودم درد می کنه .. صبح و شب هم نداره ..”

قلدر می تازد و گاهی دست درازی یک نا قانع به سهم خود صدای بوقش را در می آورد .. می آییم تا شبح پارک بانوان از دور نمایان شود ..  اگر امروز روزی باشد و برنامه پیاده روی داشته باشم، کوله پشتی و تن و بدن خسته ام را بر می دارم .. روی عشقم را می بوسم و به خدا می سپارمش و می روم و غرق در سبزی و عطر سنبل و بنفشه می شوم .. و اگر برنامه پارک نباشد .. کمی بیشتر همراه احسان می مانم و بعد وارد دنیای نارنجی شرکت می شوم و روز تکراری کاری ام را شروع می کنم ..

هر بعد از ظهر .. ساعت که می گوید 16:30 شده لبخند صورتم را پر می کند .. معمولا از شرکت که بیرون می زنم صورت خندان احسان خندانم می کند و باز شمال شهر را به خدا می سپاریم و راهی غرب می شویم .. و باز خانه عشق و باز خانه خنک و باز رها شدن ..

گاهی آرزو می کنم باطری موبایل بودم حتی .. حداقل هر از گاهی 100% شارژ می شدم ..