449

دو شب قبل بود ..

یکدفعه دلم گرفت .. حس غریبی چنگ به گلوم انداخت و به هم ام ریخت ..

پناه بردم روی تخت و رو کردم به پنجره .. پنجره ای که فقط تاریکی پشتش بود ..

..

احسانم .. بغلم کردی و یکدفعه .. بین اون همه فکر .. یاد چیزی افتادم .. سد شکست و اشک هجوم آورد و صدای متعجب خودم بود که می گفت : وااای ! چند سال پیش همچین وقتی مکه - مدینه - بودم .......................

.

سال 82 بود .. شب شهادت حضرت زهرا .. همسفرهام، فاطمه و ساندرا رفته بودن مسجد شیعیان و من مونده بودم توی هتل .. پای تلویزیون .. ناصر عبدالهی –که خدا رحمتش کنه- ”یا فاطمه، بنت نبی” می خواند و من بی حال روی صندلی نشسته بودم .. انگار یکی کوبید بهم .. بلند شدم و چادرم را برداشتم و راهی شدم .. جماعتی ارزو داشتن جای من، همچین جایی باشن و من اینجا بودم و نشسته بودم توی هتل ..

پیاده تنها چند دقیقه راه بود .. رفتم و رسیدم پشت بقیع .. اونوقت ها هنوز مثل این روزها نبود که خانم ها ساعات خاصی از روز بتونن پشت بقیع باشن .. ایرانی جماعت .. دسته دسته و کاروان کاروان نوحه می خوندن و زیارت می کردن .. چقدر من تنها بودم !

اون شب در بین الحرمین گذشت .. حال و هوای ایرانی های نشسته بر سنگفرش بین الحرمین یاد عاشورا را برای من زنده کرده بود ..

.

دلم گرفته کمی ..

همون شب به احسان گفتم، گفتم ”چقدر بزرگ شدم” .. و فقط خودم می دونم این بزرگ شدن چقدر معنی کوچک شدن میداد !!