456

دارد میشود 12 ظهر .. خوشحالی از اینکه می توانی غذایی گرم کنی و یک تنوع برای این لحظه ها ایجاد کنی ..

کنار یخچال می رسی .. باد می پیچد .. پنجره باز است و سرمای اردیبهشت لعنتی راه به داخل باز کرده .. در یخچال را باز میکنی و ظرف را برمیداری .. چقدر زیاد سرد شده .. انگار تمام محفظه یخچال یخ زده ..

کسی نیست انگار .. در یک تنهایی یخ زده، خودت را کوله بار خودت کرده ای و بر دوش می کشی .. زمان یخ زده .. دوستی یخ زده .. احساس یخ زده .. و تو دردی می کشی که بارها طعمش را چشیده ای .. و میل داری .. با همه وجود .. این درد را بالا بیاوری ..

غرورت را نشانده ای کنارت .. ظرافت زنانه ات را هم .. احساست را جایی گوشه قلبت محفوظ نگاه داشته ای .. مبادا تلنگری .. خطی به رویش بکشد .. چیزی در تو می جوشد و وقتی به سطح ِ تو می رسد می شود اشک .. و بعد چشم های سرخی که می ماند .. که این سرخی از هم نشینی چند دقیقه ای با قلبت است ..

و باز همه دنیا برای تو گنگ است و نمیدانی کجای کدام راهی .. درست شبیه به فلشی که بر سر راهی به زمین کوفته شده و هر بار باد به سویی می چرخاندش ..

..