471

میدونی عشقم ! .. درست وقتی من جلوی سینک ایستاده بودم و برنج خیس می کردم .. درست وقتی تو، چهار زانو رو به روی تی وی نشسته بودی و بساط باقالی جلوی روت پهن بود .. همون وقتی که ما، هر کدوم یه گوشه از کار خانه عشق رو دست گرفته بودیم و من بلند بلند حرف می زدم تا صدای گوینده خبر ورزشی رو کنار بزنم و تو صدای من رو بیشتر بشنوی .. درست همون موقع .. فکر کردم چقدر زندگی قشنگه !

اینکه صبح بشه و دوتایی بدو بدو پله ها رو سُر بخوریم و بیایم پایین .. بپریم و سوار قلدر بشیم و بیایم تا این سر شهر .. کار کنیم و زحمت بکشیم و غروب که شد .. خدا به اندازه مشتمون.. برکت و نعمت بین دستهامون بذاره و بگه حالا برید پی باقیه زندگیتون! و ما باز بپریم و سوار قلدر بشیم و اتوبان های پر ترافیک رو بگذرونیم و سر به سر هم بذاریم و بریم و آذوقه روزمون رو تهیه کنیم و بریم تا خانه عشق .. و خوراکی تهیه کنیم تا جانی بگیریم و برای فرداها آماده باشیم .. که با هم زندگی کنیم .. و روزها و لحظه هامون رو کنار هم خط بزنیم و بشن خاطره ..

زندگی مجموعه همین تکرارهای پر اتفاق هر روزه .. که زیر سایه خدا باشیم .. که یه وقتی برسه .. روی بلندترین قله ها باشیم ..  دست هم رو بگیریم و برگردیم و مسیر گذشته رو نگاهی بندازیم و به روی هم .. با چشم هایی براق و عاشقانه لبخند بزنیم ..

دیشب .. وقتی گفتی خودت ته باقالیها رو درمیاری و من برم و دراز بکشم و خستگی در کنم .. وقتی بهت گفتم تا حالا توی این زاویه و این کنج خانه دراز نکشیده بودم .. وقتی تعجب کردی از حرفم .. میدونی چی توی دلم بود؟ اینکه بزرگ شده ام .. اینکه درک کرده ام زندگی .. همین .. درست همین لحظه است که رفت و نیست .. اینکه هر لحظه رو ببلعم و مثل مسافری که رفتنیه .. از هر گوشه خاطره ای بردارم .. و اینکه فقط چشمهای منتظرم رو به فردایی که نمی دونم از کدام دنده طلوع میکنه ندوزم ..