476

هنوز وقت نهار نشده .. ولی به روی خودم نمی آورم .. ساعت را نادیده می گیرم و می روم تا ظرف غذایم را از یخچال بردارم .. تا غذایی گرم کنم و تنوعی ایجاد شود .. عصبانیتم بخوابد ..

ظرف را که در دست میگیرم مچم خم می شود .. نادیده میدانم تمام گوشت های قابلمه غذا را برایم گذاشته .. و وزن ظرف می گوید دو برابر هر روز نهار برای خوردن دارم .. قربان دستهای مردانه و مهربانت .. عزیزدلم ..

گاهی .. وقتی نیستی .. وقتی قدری آنطرف تر مشغول کاری .. وقتی میدانم چشمهای مشکی و همیشه کنجکاوت به مانیتور خیره شده و دستهای خلاقت مشغول آفرینش اند .. دلم می خواهد کار را .. زندگی را .. دنیا را .. زمین بگذارم و بدوم و برسم تا آنجا که عطرت هوا را برداشته .. بیایم تا کنار گوش ات .. صدایم را نرم کنم و بگویم ”دوستت دارم” .. و آنوقت است که چشمهایت تماشایی تر از همیشه است ..

تو را .. در میان قلبم پیچیده ام و به خدا سپرده ام ..

.

.

.

.