542

اشتباه می‌کردم .. که بعد از خدا .. خودم را به تو سپرده بودم ..

اشتباه می‌کردم .. که دخترک رویاهای تو بودم .. با همان ظرافت .. با همان نیاز به مراقبت ..

اشتباه می‌کردم .. که گلبرگ‌های صورتی لطافتم را .. به تو سپردم .. و نگاه پر انتظارم را .. به چشمان تو دوختم !

اشتباه می‌کردم ..

که هر بار می‌گفتی ”مراقب خودت باش” .. می‌گفتم ”نه، نیستم! تو مراقبم باش” ..

اشتباه می‌کردم ..

عروسک نازکی بودم .. نسیم ناملایمی می‌وزید .. گیسوانم می‌رنجید و کمر خم می‌کرد ..

اشتباه می‌کردم .. عزیزترینم ..

.

از عروسک بودن خسته شدم .. از نازک و لطیف بودن کودکانه خسته شدم ..

آن روز که ردی از حجم خودخواهی‌ام، روی شانه‌های نگاهت دیدم .. دانستم که اشتباه می‌کردم ..

.

من عروس سپید پوش و خنده‌روی تو می‌مانم .. تا .. نفسی بیاید و برود ..

من چراغ خانه تو .. و بهانه پر شر و شور زندگانی تو می‌مانم ..

ولی اینبار به تو اطمینان می‌دهم .. که خودم، مراقب خودم هستم!

مراقب دستهایم .. مراقب چشمهایم .. مراقب زانوانم .. مراقب کمر دردناکم .. مراقب همه ظاهرم ..

ولی قلبم را .. نگاهم را .. احساسم را .. آرامش‌ام را .. تو .. با مردانگی‌ات مراقبت کن .. مرد ِ دوست داشتنی قصه زندگی من!

.

آخ .. می‌بینی! باز خودم را به تو سپردم عزیزم .. خودم را نه .. خــــــــــــــــــــــــــــودم را ..