642

ملاصدرا را آمدیم تا کردستان .. احساس کردم همه دنیای کوچک و خفه‌ی زیر پل، صدا و همهمه شده .. راننده‌هایی که ماشین‌ها را به هر قیمتی در هر فضای تنگی جا میدادن و بوق می‌زدن و ویراژ می‌دادن و هدف، فقط جلو افتادن از قافله ماشین‌های دیگر بود ..

حالم بد بود .. صداها در هم می‌پیچیدند و بی‌انتها تداوم داشتند و  تصاویر به هم گره می‌خوردند و ماشین تکان تکان می‌خورد  .. انگار قیامت شده بود ..

شیشه کنار خودم را بالا بردم .. سرم را به صندلی تکیه دادم ..

دوست داشتم نگاهم را به کنار راه بدوزم و به جای دیواره‌های سیمانی .. رنگ و وارنگ گل و درخت و سبزه‌ی بهشتی ببینم .. و سکوت باشه و ماشین بدون تکان حرکت کنه و پیش بریم ..

.

دلم صدای دریا می‌خواد .. ششششششششششـ .. و صدای کوفته شدن موج به صخره .. نسیم ملایمی باشه و حتی صدای مرغ دریایی .. و من تا ابد وقت داشته باشم به خط افق نگاه کنم .. بدون غروب .. و بدون طلوع ..

.